Size tabiki televizyonun tarihçesinden ya da teknolojisinden bahsetmeyeceğim. Her akşam yayınlanan dizileri ilgilimi çekiyor daha çok. Ve bu dizilerin bizim hayatımıza etkileri. Birine anlatırken “Tam da o anda” diye bahsettiğimiz sahneler çok dikkatimi çekiyor bu ara. Ezel’de Ramiz Dayı tam da o anda bir telefon edip işleri tersine çeviriyor, Yaprak Sökümü’nde tam da o anda duyulan telefon konuşması herşeyi alt üst ediyor, Kavak Yelleri’nde tam da o anda elinde morfin şişeleriyle gelen Deniz, öldü diye morga gönderilen arkadaşının hayatını kurtarıyor, Canım Ailem’de Meliha Hanım’a evlenme teklif edilir ‘kötü adam’ tarafından bilin bakalım ne olur? Meliha Hanım’ın biricik aşkı Samim tam da o anda sevgilisinin oturduğu kafenin önünden takayla geçerek seranat yapar ve tabiki mutlu son.
Bunlar güncel örnekler, sinema ya da tiyatro metinlerini de incelediğiniz zaman pekçoğunda buna benzer örnekler bulabilirsiniz.
Buraya kadar iyi hoş da, bu “tam da o anda” düşüncesi pek de hayırlı sonuçlar doğurmuyor, doğurmayacak. Çünkü biz, yavaş yavaş, bunları seyrede izleye gerçek hayatın da böyle olduğunu düşünmeye başlayacağız (belki de çoktan başladık) sonra her sıkıntılı anımızda, adrenalin tavana dayandığında birinin çıkıp bizi kurtaracağını bekler bulacağız kendimizi. Sonra yavaş yavaş hayatımız kötüye gidecek, beyaz atlı prensi beklemeye başlayacağız. Günlerimiz anlamsızlaşacak, eros’un bize ok atması için dua eder olacağız. Hayata sövüp sayıp yine de herşeyi güllük gülistanlığa çeviren birini arayacğız...
Bu liste böyle uzayıp gider. Siz anladınız beni. Bahsettiğim, dizilerin en masum etkisi “umut etmek”. Daha beter etkileri de var ama şimdilik bu kadar.
Demem o ki; biraz daha dikkatli seyredelim şu dizileri, bakalım bize hangi oyunlar oynanıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder