yoğunlardan yoğun geçen bir kaç haftanın ardından biraz daha sakinleşmiş günlerdeyiz. ama bir şeyler değişiyor. sabahları kalkınca mesela gülümsüyorum. "bugün çok güzel bişi olcak sanki lan" gibi bir his doğuyor içime. ritüeller aynı tabi ama bir pırpırlık söz konusu. en son ben gecen bahar böyle olmuştum ama o zaman sebebi vardı. şimdi sebep yok. ölcem mi acaba ya?
istanbul'la ilişkimizin son ayları, sonra aylarca uzak kalıcaz birbirimizden. korkum yok da, rahatına çok düşkün biri olarak, ev bildiğim yerden aylarca uzak kalacağım zamanlarda, mavi sabahlığımdan ayrı kalacak olmak bile sıkıntı veriyor içime. ama vazgeçer miyim gitmekten? asla, hiç vazgeçmedim.
gitmek iyidir. "uyu ki, uyandırayım" demişti bir zamanlar bir adam. ben de diyorum ki "gideyim ki, gelebileyim"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder